اثر کودهای زیستی و نانواکسید روی بر فرآیند انتقال مجدد و برخی شاخص های رشدی تریتیکاله در شرایط محدودیت آبی

به منظور بررسی اثر کودهای زیستی و نانواکسید روی بر فرآیند انتقال مجدد و برخی شاخص های رشدی تریتیکاله در شرایط محدودیت آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی، آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به عنوان شاهد، آبیاری تا 50 درصد مراحل سنبله دهی و آبستنی)، کودهای بیولوژیک در چهار سطح (عدم کاربرد کودهای بیولوژیک، کاربرد مایکوریزا ، کاربرد توأم باکتری های سودوموناس و ازتوباکتر ، کاربرد توأم مایکوریزا و باکتری های محرک رشد) و محلول پاشی با نانواکسید روی در چهار سطح (صفر، 3/0، 6/0 و 9/0 گرم در لیتر) شامل می شدند. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه (26/663 گرم در مترمربع)، زیست توده کل (33/2523 گرم در مترمربع) و حداکثر شاخص سطح برگ (2/6) در حالت کاربرد توأم باکتری های محرک رشد و مایکوریزا، محلول پاشی 9/0 گرم در لیتر نانواکسید روی و آبیاری کامل به دست آمد. بیش ترین انتقال مجدد از ساقه (3/81 گرم در مترمربع) و انتقال مجدد از کل اندام هوایی (68/107 گرم در مترمربع) در حالت آبیاری تا 50 درصد مرحله آبستنی، عدم کاربرد کودهای بیولوژیک و عدم محلول پاشی با نانواکسید روی مشاهده گردید. به نظر می رسد محلول پاشی با نانواکسید روی و کاربرد توأم مایکوریزا با باکتری های محرک رشد می تواند در بهبود عملکرد، زیست توده کل و شاخص سطح برگ در شرایط محدودیت آبی مؤثر واقع شود